Olbrzymie obszary leśne poprzecinane rozległymi rozlewiskami rzek oraz liczne bagna utrudniały penetrację terenu. To tu przebiega historyczna granica między Prusami i Mazowszem - strefa długoletnich walk międzyplemiennych. Oto powody dlaczego człowiek zadomowił się tu tak późno. Przez wieki tutejsze ziemie znajdowały się we władaniu Zakonu Krzyżackiego, a później Prus Książęcych będących początkowo lennem Polski, a następnie tworzących odrębny organizm państwowy.
          Z zapisków wynika, że na przełomie XIV i XV wieku w okolicach dzisiejszego Wielbarka bracia zakonni z Nidzicy wybudowali drewniany zameczek myśliwski, będący równocześnie strażnicą, wokół którego w późniejszych latach utworzono osadę. Ludność osiadła w puszczy pochodziła w większości z sąsiedniego Mazowsza. Zajmowała się łowiectwem, rybołówstwem, bartnictwem, wydobyciem rudy darniowej, wypalaniem węgla drzewnego - tradycyjnymi zajęciami związanymi z puszczą. Z uwagi na małą urodzajność piaszczystych gleb ziemie uprawiane były okresowo, a w miarę potrzeb karczowano nowe zagony. Osadnictwo na większą skalę nastąpiło na przełomie XVII i XVIII wieku doprowadzając do trwałych wylesień dużych obszarów.

          Dopiero pod koniec XIX wieku w latach 1890 - 1914 władze pruskie wykupiły olbrzymie obszary słabych gruntów rolnych, które nie dawały dobrych plonów oraz nieużytków w celu zalesienia. Powstały wówczas główne kompleksy leśne dzisiejszego Nadleśnictwa Wielbark. W miejscu mozaiki różnowiekowych kęp boru przetkanych wrzosowiskami, śródleśnymi łąkami i bagnami, powstały jednowiekowe wielkoobszarowe monokultury o dużej produkcyjności drewna, ale o obniżonej odporności biologicznej. W osłabionych biocenozach uaktywniły się niektóre gatunki szkodliwych owadów doprowadzając do wielkoobszarowych gradacji. 
          Historia lasów ostatnich kilkudziesięcioleci to również historia licznych zmian własnościowych i organizacyjnych.Historia lasów ostatnich kilkudziesięcioleci to również historia licznych zmian własnościowych i organizacyjnych. Przed wojną północna część obrębu Wesołowo wchodziła w skład lasów państwowych, natomiast pozostałe lasy stanowiły własność prywatną.
          W okresie powojennym powstało Nadleśnictwo Wielbark (1946), które w 1948 roku uległo podziałowi na Nadleśnictwo Wielbark i Wesołowo. Po likwidacji Rejonów Lasów Państwowych w 1957 roku Nadleśnictwo Wesołowo włączono do Nadleśnictwa Wielbark. W 1968 roku ponownie utworzono Nadleśnictwo Wesołowo, by od 01.01.1973 roku znowu je włączyć do Nadleśnictwa Wielbark jako obręb leśny. W 1976 roku z obrębu Wielbark wydzielono dodatkowo obręb Chorzele w całości znajdujący się w nowo powstałym województwie ostrołęckim. Ponadto w 1973 roku do obrębu Wesołowo, w jego północnej części dołączono znaczną część lasów z Nadleśnictwa Szczytno. W okresie powojennym włączono do lasów państwowych część opuszczonego mienia poniemieckiego oraz grunty upaństwowione w wyniku dekretu o reformie rolnej. Później powierzchnia lasów powiększyła się o grunty dołączone z Państwowego Funduszu Ziemi, w większości grunty leśne oraz  rolne i nieużytki przeznaczone do zalesienia.

            Liczne zmiany organizacyjne i powierzchniowe utrudniają odtworzenie historii gospodarki ubiegłych okresów do roku 1976. Wiadomo, że w 1946 roku gospodarkę prowadzono w oparciu o przybliżoną tabelę klas wieku, a w 1952 roku sporządzono plan prowizorycznego urządzania lasu na lata 1953-62. W 1954 roku wykonano rewizję użytkowania przedrębnego, a w 1955 roku rewizję użytkowania rębnego. W 1965 roku obszar Nadleśnictwa Wielbark objęto urządzaniem definitywnym na lata 1965-75. Do chwili obecnej wykonano trzy rewizje tego urządzania.

Nadleśniczowie Nadleśnictwa Wielbark